Κι όμως, αντίθετη αυτή η άποψη του Ινδού γκουρού με τον Ελληνισμό και την αξία της ζωής. Διαβάστε και γράψτε την άποψη σας..

Συμφωνώ και δεν συμφωνώ! Πιο πολύ δεν συμφωνώ! 

Γράφω και ότι συμφωνώ διότι αν το περιγράφει ποιητικά, γενικά και όχι αντικειμενικά κάτι άλλο θέλει να πει. 

Η αγάπη που απλώς είναι ένα συναίσθημα και όχι αρετή σημαίνει να κατέχεις, το δικό σου. Το αγαπάς επειδή είναι το δικό σου παιδί, την αγαπάς διότι είναι η δικιά σου μητέρα, τον αγαπάς για δικό σου όφελος(θα πας στον παράδεισο από την καλή πράξη), τους αγαπάς διότι είναι  δικιά σου κοινωνία, φυλή, κράτος, αγαπάς όλους τους ανθρώπους διότι είναι το δικό σου είδος και πάει λέγοντας. Αν ήταν σημαντική η αγάπη, οι πρόγονοι μας θα την είχαν ως Αρετή. 

Αλλά θα σχολιάσω την αντικειμενική περιγραφή του γκουρού. 

Δεν είμαστε κάτι ξεχωριστό. Ας μην είμαστε υπερόπτες.  

Είμαστε μέλη της Φύσης, κομμάτια της, και όχι εκτός της, ώστε να σκεφτόμαστε αν πρέπει να επέμβουμε ή όχι πάνω της-μας.               

Μια χαρά φυσικό είναι να κόψεις το λουλούδι, είναι φυσικό όσο όταν τελειώνει ο δικός μας βίος.        

Φυσικό ίσως δεν είναι, αν και δεν υπάρχουν μη φυσικά πράγματα, όταν επειδή μισεί κάποιος τον εαυτό του, από ανοησία, καταστρέφει την φύση γύρω του. 

Δηλαδή τον θνητό εαυτό του και μόνο, διότι η φύση δεν καταστρέφεται. 

Φύση εννοώντας πάντα, αυτή με την άπειρη έννοια.  

Μόνο σε αφύσικες περιγραφές, τύπου παραδείσου, όπου το Λιοντάρι κάνει βόλτες με την Ζέβρα έχουν νόημα όλα αυτά τα παράξενα. 

Δηλαδή εκεί που έχει σταματήσει η ζωή(είναι πραγματικά νεκρά τα πάντα) που διατηρούνταν μέσω της αλλαγής που προσέφερε η γέννηση και ο θάνατος.                            

Σεβάσου λοιπόν τη ζωή, σκύψε κόψε το λουλούδι και στόλισε τη ζωή σου αλλά χωρίς να φερθείς με ασέβεια, με υπεροψία και με υπερβολές διότι δεν είσαι ανώτερος από το λουλούδι. 

Είναι κοντά η Ελληνική κοσμοθεωρία με την Ινδική ως φυσικές και οι δύο αλλά και τόσο μακριά.

Αρκετά μακριά θα έλεγα.